Friday, November 26, 2010

ავტორისეული შესავალი (დორიან გრეის პორტრეტი)


ხელოვნებაა შემოქმედი მშვენიერების. ხორცი შეასხა მას მაგრამ შენიღბო საკუთარი თავი, ესაა შემოქმედის მიზანი. კრიტიკოსი კი ისაა ვინც ახლებურად, საკუთარი შთაბეჭდილებით ახდენს მშვენიერების ინტერპრეტირებას.

კრიტიკის ერთდროულად აღმატებულ და ყველაზე დაბალ ფორმას ავტობიოგრაფია წარმოადგენს. მშვენიერებაში რაიმე ცუდის დანახვის წადილი  როდია კარგი . აი რა არის ნაკლი.

მშვენიერების აღქმის უნარი დახვეწილობის ნიშანია, რისი იმედიც შეიძლება ჰქონდეს კაცს. სილამაზის არსის წვდომა მხოლოდ რჩეულებს შეუძლიათ.

არ არსებობს მორალური ან ამორალური წიგნი. ისინი ან ცუდად ან კარგად არიან დაწერილი. ეს არის და ეს.

მეცხრამეტე საუკუნის უარყოფითი დამოკიდებულება რეალიზმის მიმართ კაიბანის მრისხანებას მაგონებს, განრისხებულს სარკეში საკუთარი გამოსახულების დანახვით.

მეცხრამეტე საუკუნის უარყოფითი დამოკიდებულებაც რომანტიზმის მიმართ კალიბანის მრისხანებაა სარკეში საკუთარი გამოსახულების ვერდანახვით გამოწვეული. ადამიანის მორალური ცხოვრება ხელოვანის მთავარი მოტივია, მაგრამ თვით ხელოვნების მორალურობა არაიდეალური მედიუმის იდეალურად გამოყენებაში მდგომარეობს. ხელოვანი არ ცდილობს რაიმეს დამტკიცებას, თუმც ყველაზე დიდი ჭეშმარიტებაც კი შეიძლება ამტკიცოს კაცმა. ხელოვანს არც ეთიკური სიმპათიები გააჩნია. ამგვარი ეთიკური სიმპათიის ქონა სტილის მანერულობაა რაც ავტორს არავითარ შემთხვევაში არ ეპატიება. ხელოვანი არ შეიძლება შეურაცხადი იყოს, მას ხომ ყველაფრის გამოხატვა შეუძლია. ფიქრი და სიტყვა, ეს მისი იარაღია. ღირსებებები და ნაკლოვანებები კი მისი შემოქმედების მასალაა. ფორმის თვალსაზრისით ყველა სხვა ხელოვნების დარგი, მუსიკოსის შემოქმედებაში ერთიანდება. გრძნობების თვალსაზრისით კი ყოველგვარი ხელოვნება მსახიობის პროფესიაში იყრის თავს. ხელოვნება ერთი შეხედვით ზედაპირული და სიმბოლუია. გასაჭირში მყოფნი ვწვდებით მის სიღრმეს, გასაჭირში მყოფნი ვხსნით მის სიმბოლოებს. სინამდვილეში ის სარკეა აუდიტორიის და არა ცხოვრების. თუკი ნაწარმოების ირგვლივ აზრთა სხვადასხვაობაა ეს იმას ნიშნავს რომ ის თვისობრივად ახალი კომპლექსური და საოცრად მნიშვნელოვანია. როდესაც კრიტიკოსი არ ეთანხმება რაიმეში, ავტორი ყველაზე შეხმატკბილებული მაშინაა საკუთარ თავთან. ჩვენ შეგვიძლია ადამიანს ვაპატიოთ კარგის შექმნა თუკი ის თავად არ აღფრთოვანდება საკუთარი შემოქმედებით. მდარე შემოქმედების ავტორს კი მხოლოდ მაიშნ პატიობენ უსარგებლო ნამუშევარს როდესაც თავად იწყებს მისით აღფრთოვანებას.

ხელოვნება ზოგადად უსარგებლოა

ოსკარ უაილდი
თარგმანი: სოფო დათიშვილი


Sunday, November 7, 2010

Here Come the Thoughts (turururu)

არა, ხანდახან მინდა ექსკურსია მომიწყოს ვინმემ საკუთარ წარსულში. აი შუშის მიღმა რომ ვხედავდე კონკრეტულ ეპიზოდებს და თან ექსკურსიამძღოლი მიხსნიდეს რა როგორ იყო.......



მინდა რაღაც თემებზე დავწერო მაგრამ ვერ ვწერ. (ბავვშობაში ერთხელ დიდ მიწისძვრას შევესწარი იმერეთში და 1 დღე დავმუნჯდი. ჩემი მშობლები ბებიები და ბაბუები რომ მეხვეწებოდნენ სოფო თქვი რამეო, მინდოდა მეთქვა მაგრამ ვერაფერს ვიძახდი. ასე მინდა ვწერო მაგრამ ვერ ვწერ ).....



მგონია რომ სხვისი პრობლემების მოსმენა და დახმარება ჩემი მოვალეობაა. (სულ არ მაწუხებთ როცა გეხმარებით....)

ვიცი რომ წელიწადში ერთხელ ნამდვილი კახელი ვხდები, საოცრად ვჯიუტდები და თუ შევჯექი ვიზე, საკუთარი მეორე მეც კი ვეღარ ჩამომსვავს იქიდან.

ზუსტად 2 ადამიანი არსებობს ამ ქვეყნად ვისაც ჩემდაუნებურად სულის სიმშვიდე ხანგრძლივი დროით დავურღვიე......

ამ ბოლო ხანებში ძალიან მომინდა სადმე ტბის პირას დასასვენებლად წასვლა.....


მშვიდად ვარ, სხვებსაც ვამშვიდებ . . . . დღეში ათჯერ ასჯერ და ათასჯერ......

ჯიპა ძალიან მიყვარს მაგრამ მინდა რაც შეიძლება მალე დავამთავრო........

....და აი ისევ, რაღაცას ვწერ და მერე ვშლი :)


Wednesday, November 3, 2010

სოფიაფილოსოფია (2)


ოდესმე გიფიქრიათ იმაზე რომ ცხოვრებაში მოვლენები ჯაჭვური რეაქციის პრინციპით ვითარდება. ხშირად ვეკითხები საკუთარ თავს, რა იქნებოდა 4 წლის წინ ჩემი ლექტორის სურვილის საწინააღმდეგოდ რომ არ წავსულიყავი ინგლისური ენის კონკურსზე? რა იქნებოდა მის ჯიბრზე ისე რომ არ დამეწერა თემა და მეორე ტურში არ გადავსულიყავი სადაც შემდეგ ჟურნალისტიკაში ძალების მოსინჯვას შემომთავაზებდნენ. რა იქნებოდა ოდესღაც ინგლისური ფილოლოგია ეროვნული გამოცდების პროფესიების ჩამონათვალში ერთი პოზიციით ქვემოთ ჩამეწერა და სხვაგან მოვხვედრილიყავი, შესაბამისად ჩემი სალიკუნას გვერდით არ მესწავლა მთელი 4 წელი?

მაინც რა იქნებოდა ასე რომ არ მოვქცეულიყავით და ისე გაგვეკეთებინა... ვინანებდით? ჩვენ წილ სანანებელს ცხოვრებაში ადრე თუ გვიან მაინც ვინანებთ ყველა ასე რომ სინანულის თემას თავს დავანებებ და უბრალოდ ადამიანური ინტერესით ვიკითხავ, რა იქნებოდა ბავშვობაში ჩემ კლასელ ბექას რომ არ გადავკიდებოდი და მთელი კვირა დაჭმუჭნული ცარიელი ქაღალდები არ მესროლა მისთვის გაკვეთილზე ....მეორე კლასში თავი რომ არ გამეგიჟებინა მუსიკაზე აღარ მატაროთთქო... ან რა იქნებოდა ერთხელ თავისუფლებაზე სიუჟეტისთვის ხალხის გადასაღებად სულ რაღაც 2 წუთით არ შევჩერებულიყავი?????....



არ მჯერა ბედისწრეის, არა არა და არა!!!!!!!!! ვიცი რომ ჩვენს მომავალს ჩვენ თითონ ვქმნით, ვაკეთებთ ჩვენს წილ არჩევანს და ვიგებთ ან ვაგებთ ცხოვრებაში. ეს ყველაფერი კი ერთმანეთს ებმის და მიზეზ შედეგობრივი კავშირების ჯაჭვი იქმნება. აქ არაფერია მისტიური და განსაკუთრებული. ეს ყველასთვის საერთოა, უბრალოდ მხოლოდ ზოგიერთი ჩაჰკირკითებს დაუსრულებლად მსგავს რაღაცეებს... და საერთოდაც, რა იქნებოდა ცოტა უფრო ნაკლები რომ მეფიქრა ცხოვრებაში?